یكی از دلایل اصلی برتری كشت مخلوط بر كشت خالص این است كه در اغلب موارد تولید بیشتری از آن در مقایسه با كشت خالص، از همان مقدار زمین بدست می­آید (Brummer, 1998). افزایش تولید در كشت مخلوط را می­توان به كاهش رشد علف­های هرز، كاهش خسارت آفات و بیماری­ها و استفاده بهینه­تر از منابع نسبت داد (Liebman and Davis, 2000). در كشت مخلوط گرامینه­ها با لگوم­ها، گرامینه­ها با برخورداری از ریشه­های افشان، ساختمان خاك را اصلاح نموده و از این طریق از فرسایش آبی خاک جلوگیری می­كنند (Lazanyi, 2000) و لگوم­ها نیز با برخورداری از ریشه عمودی گرایش به نفوذ در اعماق خاك دارند. بنابراین وجود یك گراس همراه با یك لگوم، در حفاظت خاك نقش مهمی ایفا می­كند.

ذرت (Zea mayse L.) به دلیل قدرت سازگاری بالا می­تواند با گیاهان زیادی به صورت مخلوط کشت گردد (Yazdani et al., 2009)، به طوری که در مناطق گرمسیری آمریکای لاتین ٦٠ درصد کشت ذرت به صورت زراعت مخلوط انجام می­شود (Francis and Decoteau, 1993). در چند دهه اخیر افزایش کاربرد کودهای شیمیایی نیتروژنی موجب شده است بقولات علوفه­ای نظیر خلر (Lathryrus sativas L.) که با تثبیت بیولوژیک نیتروژن به حاصلخیزی خاک کمک می­کنند، فراموش شوند. در حالی که، این گیاه از پتانسیل بالای تولید علوفه، توان رشد در خاک­های غیر بارور و فرسایش یافته برخوردار است و بدلیل دوره رشد کوتاه، برای تولید علوفه و مدیریت واحد زراعی مناسب می­باشد (Lazanyi, 2000).

فصل دوم: بررسی منابع

1-2- کشاورزی پایدار

پایداری از دیدگاه­های اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و اكولوژی معانی متفاوتی دارد. هاشمی دزفولی و همکاران (1379) كشاورزی پایدار را مدیریت صحیح منابع كشاورزی به طوری كه علاوه بر رفع نیازهای در حال تغییر بشر، كیفیت محیط زیست و منابع طبیعی حفظ گردد، تعریف می­کنند. كشاورزی پایدار در قالب كشاورزی ارگانیك نیز مطرح شده است، به طوری كه  علاوه بر كاهش مصرف سموم و كودهای شیمیایی در كشاورزی، استفاده از هورمون­ها و مواد شیمیایی در تغذیه دام­ها نیز به حداقل ممكن برسد (Zhang and Li, 2003).

خرید متن کامل این پایان نامه در سایت nefo.ir

اگر چه كشاورزی هنوز مهمترین فعالیت انسان در روی كره زمین است، ولی هماهنگی كشاورزی با طبیعت به طور مصنوعی و با پیشرفت علوم جدید به هم خورده است و تخریب اراضی كشاورزی و منابع طبیعی در جهان و آلوده شدن آب و خاك در اثر فعالیت كشاورزی و صنعتی و رشد روز افزون جمعیت، آینده تاریكی را برای بشر خبر می­دهد، بنابراین توجه به كشاورزی پایدار بسیار ضروری می­باشد (Marschner and Rengel, 2003).

در گذشته چنانچه زمین تخریب می­شد، انسان می­توانست به جای دیگری نقل مكان كند، ولی امروزه با افزایش جمعیت، این امر غیر ممكن شده است. بدین ترتیب كشاورزی پایدار اجتناب ناپذیر است (Stewart et al., 2003) و البته باید دارای خصوصیات تنوع كشت گیاهان زراعی به جای كشت مداوم یك یا چند گیاه زراعی یك­ساله،  كنترل بیولوژیك آفات و دیگر روش­های ابداعی برای كاهش مصرف آفت كش­ها، پیشگیری بیماری­های دامی به جای استفاده از         ‌آنتی بیوتیك­ها و اصلاح ژنتیكی گیاهان زراعی برای مقاومت به آفات، بیماری­ها، خشكی و استفاده مؤثر از عناصر غذایی باشد (Marschner and Rengel, 2003).

لزوم به­كارگیری سیستم­های كشاورزی پایدار خصوصاً در زمین­های زراعی قاره­های آسیا، اروپا و آمریكای شمالی كه مشكل توسعه زمین­های قابل كشت را دارند از اهمیت بیشتری برخوردار است. بنابراین كشت مخلوط می­تواند تا حدودی راهگشا باشد (كوچكی و همكاران، 1376؛ کوچکی و همکاران، 1386). 

هم اكنون چالش اصلی در كشاورزی پایدار این است كه استفاده نهاده­های خارج از اكوسیستم به حداقل كاهش یابد، در حالیكه منابع درون اكوسیستم، به نحو بهتر و راندمان بیشتری مورد استفاده قرار گیرد. برای دستیابی به هدف فوق، شناخت روش­های مدیریت زراعی كه باعث بهبود و یا حفظ تولید در گذر زمان گردد و كمترین خسارت به محیط زیست وارد آید، ضروری به نظر می رسد. از جمله این مدیریت­های زراعی می­توان به گیاهان پوششی، مدیریت تلفیقی آفات و بیماری­ها، تناوب زراعی، جنگل – زراعی و كشت مخلوط اشاره كرد (Altieri, 1995).