:

در بیش­تر بررسی­های انجام شده و برنامه­های اصلاح نژادی به منظور رشد اقتصادی واحد­های دامپروری به صفات تولیدی از قبیل وزن تولد، وزن از شیرگیری، وزن یک­سالگی و پشم تولیدی تاکید شده است و به این منظور معمولاً برنامه­های مدون رکورد برداری و ارزیابی­های ژنتیکی و هم­چنین برنامه­های انتخاب، طراحی و مورد استفاده قرار می­گیرد. این در حالی است که تعداد دام­هایی که قابلیت ماندگاری تا زمان عرضه به بازار را دارند یکی از فاکتورهای مهم و تاثیرگذار بر اقتصاد دامپروری می­باشد، که کم­تر مورد توجه بوده و برای رکورد برداری و ارزیابی ژنتیکی آن هیچ برنامه­ای طراحی نشده است. متوسط نرخ مرگ و میر در اغلب کشورهای تولید کننده گوسفند 9 تا 20 درصد گزارش شده است که بیانگر اهمیت آن در کاهش درآمد دامدار می­باشد .

نشخوارکنندگان کوچک از جمله گوسفند و بز می­توانند کمک کنننده درآمد اضافی برای بسیاری از کشاورزان در مناطق استوایی و نیمه استوایی باشند. یکی از ویژگی مهم گوسفند توانایی زندگی کردن بر روی زمین­های نامطلوب و تولید سایر اشکال کشاورزی و هم­چنین توانایی زنده ماندن در مناطقی که حتی گاوها در آن عملکرد ضعیفی دارند می­باشد. گوسفندان محلی و بومی برای امرار معاش و اقتصاد اجتماعی و معیشت جوامع روستایی مهم هستند که سهم ویژه­ای در اقتصاد و تولید گوشت دارند .

در حال حاضر بیش از 42 درصد از کل گوشت قرمز تولیدی که نزدیک به 293 هزار تن در سال است توسط بیش از 50 میلیون راس 

خرید متن کامل این پایان نامه در سایت nefo.ir

  گوسفند در قالب 27 نژاد سازگار با شرایط اقلیمی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی مناطق مختلف تولید می­گردد [وطن خواه و همکاران، 1383 Ghavi Hossein- Zadeh and Ardalan, 2010:]. گوشت قرمز چه از جنبه تامین پروتئین مورد نیاز و امنیت غذایی جمعیت رو به رشد کشور و چه از جنبه سهم آن در ارزش افزوده بخش کشاورزی، جایگاه ویژه­­ای دارد [طالبی و همکاران، 1389].

 سودآوری یک گله گوسفند به­وسیله تعداد بره­های تحت آمیزش تعیین می­گردد که خود تحت تاثیر میزان آبستنی، تعداد بره متولد شده در هر زایمان و زنده­مانی بره­ها تا حین فروش (به صورت پروار یا جایگزین) می­باشد. زنده­مانی بره­ها یکی از مهم­ترین عوامل مؤثر بر سودآوری به­شمار می­رود به طوری که ضرایب اقتصادی نسبی میزان زنده­مانی در برخی نژاد­ها در سنین مختلف بعد از صفات تولید مثلی و بالاتر از صفات مربوط به رشد، پشم و ترکیب لاشه برآورد شده است و این به مفهوم اهمیت بالای میزان زنده­مانی می­باشد. به رغم اینکه تلاش­های فراوانی در جهت مواظبت از میش­ها در خلال آبستنی و بره­های آن­ها در حین و بعد از تولد صورت می­گیرد، دامنه میزان مرگ و میر بره­ها از تولد تا یک­سالگی در نژادهای مختلف گوسفند، پرورش یافته تحت شرایط آب و هوائی متفاوت است که عمدتاً در اوایل زندگی بره­ها به ­وقوع  می­پیوندد [وطن خواه، 1391].

ماندگاری بره­ها تا زمان عرضه به بازار یکی از فاکتورهای مهم و تاٌثیرگذار بر اقتصاد دامپروری می­باشد، عوامل محیطی و سایر عوامل ژنتیکی دخیل در آن اثر بسیار مهمی بر زنده­مانی بره­ها دارد. مطالعات زیادی برای شناسائی فاکتورهای کلیدی مربوط به آسیب پذیری بره­ها قبل از شیرگیری انجام شده که نتایج به دست آمده متفاوت و شدیداً تحت تاثیر نژاد و سیستم پرورش گزارش شده است. مرگ و میر در اوایل زندگی حیوان عامل حذف غیر ارادی از گله می­باشد و بیش­تر بره­ها در 10 روز اول زندگی، زمانی که تغییرات محیطی برای مادر و بره شدید است می­میرند. هر گونه عملیات مدیریتی که موجب حفاظت و جلوگیری از گسترش بیماری در بین آن­ها شود باعث افزایش نرخ زنده­مانی بین تولد تا از شیرگیری می­شود [اسلمی نژاد و همکاران، 1390].

اگرچه وزن تولد به تنهایی بزرگ­ترین عامل تعیین کننده مرگ و میر بره­هاست، توجه مادر به بره می­تواند فشار ناشی از عوامل محیطی را به حداقل برساند. هر چند بروز بسنده رفتار مادرانه در سیستم جدید پرورش دام مشکل است، زیرا افزایش تعداد بره­ها در هر زایش مستلزم توان بیش­تر مادر در نگه­داری از نوزادان است. فهم بهتر شرایط محیطی و مدیریتی در دوران آبستنی و هنگام زایش می­تواند به کاهش از دست رفتن بره­ها در میش­های با باروری زیاد منجر شود. در کشورهایی که پرورش گوسفند بیش­تر به صورت سنتی و نیمه صنعتی صورت می­گیرد و برنامه­ی اصلاح نژاد مشخصی در مورد نژادهای بومی اتخاذ نشده است، تصور می­شود در صورت پیشرفت در زمینه­ انتخاب ژنتیکی و اجرای برنامه­های منجر به افزایش دوقلو یا چند قلوزایی و مطالعه­ی تجربیات کشورهای پیشرو در این زمینه و سیستم­های پیاده شده در این کشور­ها و سپس مطالعه روی رفتار مادرانه­ی نژادهای بومی و پیاده کردن سیستم متناسب با کشور، می­توان به بهبود زنده­مانی بره­ها دست یافت [Dwyer, 2008].

وراثت پذیری مستقیم میزان زنده­مانی بره­ها پایین و از صفر تا 11/0 در نژادهای مختلف گزارش شده است. به رغم اهمیت اقتصادی آن، میزان صفت زنده­مانی بره­ها در نژادهای مختلف گوسفند کم­تر مورد توجه بوده و در برنامه­های اصلاحی هم کم­تر وارد شده است. به منظور وارد نمودن این صفت در برنامه­های اصلاحی و بهبود ژنتیکی آن، شناسایی عوامل محیطی مؤثر بر زنده­مانی و  برآورد پارامتر­های ژنتیکی آن نیاز می­باشد [سی سختی و همکاران، 1388].

گوسفند بومی استان گیلان نژادی با گرایش تولید گوشت است و هم­چنین دارای جثه ای ریز با دنبه ای کوچک می­باشد. رنگ بدن آن نخودی تا سفید یا قسمتی از سر و صورت و انتهای دست­ و پاها دارای لکه­های قهوه ای روشن تا قهوه ای تیره وبه ندرت سیاه می­باشد. به دلیل عدم مطالعه­ در خصوص بررسی زنده­مانی گوسفندان گیلان و اهمیت صفت زنده­مانی، برآورد پارامترهای ژنتیکی مرتبط با زنده­مانی و نیز تعیین اثر برخی از عوامل محیطی بر میزان زنده ­مانی در بره­ های گیلان هدف از انجام این تحقیق می­باشد.

اهداف تحقیق:

1- برآورد پارامترهای ژنتیکی مرتبط با زنده ­مانی در بره­ های استان گیلان.

2- تعیین اثر برخی از عوامل محیطی بر میزان زنده­ مانی در بره­ های بومی استان گیلان.

فصل اول: کلیات و مرور منابع

1-1- اهمیت اصلاح دام

لذا هدف اصلی و اساسی برنامه­های اصلاح نژاد، تلاش در جهت افزایش پتانسیل ژنتیکی یک یا چند صفت خاص در گله می­باشد. بی شک این تلاش­ها می­تواند در راستای اصلاح ژنوتیپ­های بهتر و متناسب با سیستم­های جدید پرورشی، یا با معرفی ژنوتیپ­های جدید باشد، در نتیجه برنامه­های اصلاح نژاد باید در دراز مدت برای انتخاب حیوانات برتر و افزایش عملکرد دام­ها مورد توجه قرار گیرد. در سال­های اخیر با پیشرفت علم ژنتیک، آمار و کامپیوتر موفقیت­های زیادی در اصلاح دام­ها و در نتیجه افزایش تولیدات دامی حاصل شده است. ورود نژادهایی با صفات مطلوب درگله، با هدف بهبود عملکرد و افزایش بهره­وری اقتصادی دام” اصلاح نژاد” نامیده می­شود [پشمی، 1388] .

با استفاده از دام­های اصلاح نژاد شده، تولیدات گله افزایش خواهد یافت. انتخاب مهم­ترین استراتژی اصلاح نژاد می­باشد که باعث تغییر ترکیب ژنتیکی گله می­شود، بنابراین درطول زمان در جمعیت­هایی که انتخاب صورت می­گیرد پارامترهای ژنتیکی تغییر می­کند. لذا برآورد پارامترهای ژنتیکی که تابع زمان و مکان هستند جهت تصمیم گیری برای برنامه اصلاح نژاد ضرورت دارد [کرمی و همکاران، 1391]. بهبود ژنتیکی صفات هدف اصلی برنامه­های اصلاح نژادی محسوب می­شود. از این رو برای طراحی مناسب برنامه­هایی که با هدف بهبود ژنتیکی انجام می­شوند، برآورد پارامترهای ژنتیکی و همبستگی میان صفات دارای اهمیت بالایی هستند .