برای پاسخ دادن به شرایط در حال تغییر در عرصه اقتصاد و تجارت، و نیز تاثیر مسایل مربوط به جغرافیای سیاسی[1] و فناوری­های مخرب، شرکت­های تولیدکننده محصولات صنعتی مجبور شدند تا مبادرت به انجام برنامه­ریزی استراتژیک، که شامل طراحی شبکه زنجیر تامین[2] (SCND) می­شود، نمایند. بویژه در صنعت خودروسازی، عوامل فراوانی چون بازارهای آسیایی، معرفی فرآورده­های جدید مثل خودروهای هیبریدی[3] و برقی، ادغام شرکت­ها در یکدیگر و به تملک درآمدن شرکت­ها توسط شرکت­های دیگر، نرخ برابری ارزهای در حال نوسان، هزینه­های مربوط به سوخت که به طور فزاینده بر نوسانات آن افزوده می­شود، شرکت­ها را بر آن داشت تا اقدام به تجزیه و تحلیل و بهبود استراتژی­های مربوط به زنجیره تامین خود نمایند. بعلاوه، زنجیره­های عرضه تولید صنعتی مدرن با مشتریانی روبه­رو است که خواهان افزایش در تنوع فرآورده­ها، چرخه حیات محصول کوتاه مدت­تر، هزینه پایین­تر، کیفیت بهتر و واکنش سریع­تر هستند. برای موفقیت در بازارهایی که به شکل فزاینده­ای جهانی گردیده و رقابتی است، شرکت­ها باید پیوسته تلاش کنند تا در حالی که برای رویارویی با این شرایط غیره منتظره برنامه­ریزی می­کنند، از هزینه­های زنجیره تامین بکاهند و خدمات مشتریان را بهبود دهند] 1[.

خرید متن کامل این پایان نامه در سایت nefo.ir

طراحی شبکه زنجیره تامین، عبارت است از برنامه­ریزی استراتژیک زنجیره­های تامین، که به تعداد، موقعیت مکانی، و ظرفیت تاسیسات و مراکز توزیع، فناوری تولیدی که در هر یک از تاسیسات بکار گرفته می­شود، انتخاب عرضه­کننده، تصمیمات در خصوص مسأله ساختن یا خریدن[4]، و طراحی شبکه حمل و نقل مربوط می­شود] 2[. طراحی شبکه زنجیره تامین، فناوری، فرآیند و دارایی­های تولیدی یک شرکت ظرف سال­های آینده را مشخص می­کند، سال­هایی که طی آن شرکت باید دارای توان رقابت با شرکت­های دیگر را داشته باشد و همچنین بتواند تقاضاهای مشتریان را به بهترین نحو برآورده نماید.