انسان بزرگترین کاربر زمین است و برای فراهم آوردن نیاز خود، بیشترین بهره را از زمین می برد. این بهره‏‏‏‏‏‏‏‏­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­‌‏‏وری روز افزون، بدون پیامد نیست. انسان به نسبت بهره­مندی از طبیعت برای فراهم آوردن خوراک و پوشاک و ساخت و پرداخت دستگاه­هایی که شیوه و روند زندگی را بهبود می­بخشد، پسماند و دوریز تولید می کند. پسماندهای که برخی به طبیعت باز می­گردند، برخی بازیافت شده، دوباره به چرخه تولید و بهره وری باز می­گردند و برخی دیگر که روی دست طبیعت و انسان می­مانند و چاره ای نمی­ماند مگر کاستن  خطر و آلودگی آن­ها و پنهان کردن آن در دل خاک تا شاید خاک خود راهی برای دگرگونی و بازیافت این مواد باشند.

پسماند­های پزشكی یا بهداشتی، كلیه پسماندهای  تولید شده توسط واحد­های تأمین وحفظ سلامت، مؤسسات تحقیقاتی و آزمایشگاه ها را دربر می­گیرد یا به عبارت دیگر به كلیه پسماندهای عفونی وزیان آور ناشی از بیمارستان­ها، مراكز بهداشتی ودرمانی، آزمایشگاه­های تشخیص طبی وسایر مراكز مشابه گفته می­شود. از منابع عمده زایدات بیولوژیكی، بیمارستان­ها، آزمایشگاه­ها و مراكز تحقیقات پزشكی هستند.

طبق تعریف سازمان جهانی بهداشت، پسماندهای بیمارستانی، کلیه پسماندهای تولید شده توسط واحدهای تامین وحفظ سلامت، موسسات تحقیقاتی و آزمایشگاه­ها را در بر مسی گیرد. این تعریف حتی پسماندهای تولید شده درمنازل (مانند تزریق انسولین، دیالیز و …) را نیز شامل می­شود(WHO, 1999). 

خرید متن کامل این پایان نامه در سایت nefo.ir

با توجه به حجم تولید بالای پسماند توسط مراکز بهداشتی- درمانی که به طور نمونه در سال 1385 به 80 تن پسماند بیمارستانی در شهر تهران به ازای هر روز رسیده و عدم استفاده از فناوری­های لازم جهت بی خطر سازی و دفن بهداشتی ،مردم و ارگان­های مرتبط را با چالشی بزرگ روبرو کرده است. همچنین پسماند­­­­های بیمارستانی به دلیل داشتن انواع‌ گوناگونی از میکروارگانیسم‌ها مانند باکتری‌های استافیلوکوک‌ و استرپتوکوک، باسیل سل و کزاز، ویروس هپاتیت(هپاتیت‌ ب و ث) و ویروس ایدز و بسیاری دیگر از میکروب­های‌ بیماریزا مخلوط­های میكروبی و عفونی جزء خطرناك­ترین پسماند­­­های جامعه شهری محسوب می­گردند‌‌‌‌(نوری، 1369).

لذا بی­­­­­­ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺻﺤﯿﺢ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪﻫـﺎی بیمارستانی، اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺮوز و ﺷﯿﻮع ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎ و اﭘﯿﺪﻣﯽﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘه­ای وﺷﻬﺮی را اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽدﻫﺪ. اﯾﻦ ﭘﺴﻤﺎﻧﺪ­ﻫﺎ ﯾﮏ ﺧﻄـﺮ ﺟـﺪی ﺑـﺮای ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷـﻮند(and Fabres, 1998 .( Tissat

چندین دهه است که مدیریت پسماند های بیمارستانی در دستور کار کشورهای جهان قرار گرفته است  و کشورهای پیشگام در این زمینه  به پیشرفت ها و دستاورد­های سودمندی دست یافته اند و افزون  بر تلاش برای بهبود شرایط زندگی بستری اقتصادی را نیز فراهم  ساخته اند. با وجود روش­های نوین جهت دفع پسماندهای بیمارستانی در بسیاری از مناطق كشور دفع این پسماند­های خطرناك همچنان به روش سنتی و از طریق ” دفن ” صورت می‌گیرد. دفن پسماندهای بیمارستانی، علاوه بر آلودگی‌­های زیست­محیطی و آبهای زیرزمینی، خطر گسترش برخی از بیماری­ها را در پی دارد. دفن پسماندهای بیمارستانی و عفونی به شیوه­های كنونی در كشور می­تواند عواقب وپیامد­­­­­های جبران ناپذیری بد­­­­نبال داشته باشد(سید محمدی، 1383).

خرید تجهیزات برای بی‌خطركردن پسماندهای بیمارستانی به روش روز دنیا، مستلزم اعتبارات زیادی است كه می بایست از طرف دولت تامین گردد. مدیریت پسماندهای بیمارستانی نزدیک به پنج سال است که در ایران  به اجرا گذاشته شده و سازمان­های بهداشت و درمان،محیط زیست و شهرداری­ها به لحاظ قانونی دست­اندر کار اجرایی آن و نظارت بر مدیریت درست آن شده­اند(سازمان شهرداری، 1391).

پسماندهای ویژه طبق قانون مدیریت پسماند، مصوبه 9 خرداد 1383 شامل چند گروه اصلی می­باشد. مهم‌ترین این گروه پسماندها،‌ پسماندهای بیمارستانی بوده كه نقش بسزایی در به خطر انداختن سلامت شهروندان دارد. اصول درست این شیوه ها در استاندارد­های ناظر بر بهداشت محیط و حفاظت محیط ‌زیست از قبیل استاندارد EPA مربوط به ایالات متحده آمریكا و راهنمای EC مربوط به اتحادیه اروپا است. پسماندهای بیمارستانی شامل عفونی، پاتولوژیك، اجسام تیزوبرنده، دارویی، سرطان‌زا، شیمیایی، رادیواكتیو، براساس برآوردهای سازمان جهانی بهداشت در صورت تفكیك مناسب پسماندها، پسماندها شامل 80 درصد پسماندهای عادی مراكز درمانی، 15 درصد پسماندهای پاتولوژیكی و عفونی، یك درصد اجسام تیزوبرنده، سه درصد پسماندهای شیمیایی و دارویی و كمتر از یك درصد پسماندها مخصوص مواد رادیواكتیو، كپسول‌های گاز، دماسنج‌های جیوه‌ای شكسته و باطری‌های استفاده شده می­باشد. شیوه­های از بین بردن پسماندها  شامل سوزاندن به وسیله زباله ‌سوز، ضدعفونی شیمیایی، عملیات حرارتی مرطوب، عملیات حرارتی خشك، استفاده از امواج میكروویو، دفن كردن یا انباشته‌سازی و بی‌حركت سازی است.

درحال حاضر بیمارستان­ها بیشترین مقدار پسماندهای خطرناك را تولید می­كنند. میزان تولید پسماندها، وابسته به عوامل زیادی  همانند درآمد سرانه و استاندارد­های بهداشتی كشور­ها­­­ست بر پایه همین امر، در كشورهای با درآمد متوسط و كم، تولید پسماند كمتر از كشور­هایی است كه درآمد سرانه آنها بالا­تر است. در مراكز درمانی كه طرح مدیریت تفكیك اجزاء پسماند در آنها اجرا می‌شود، میزان پسماندهای خطرناك تولیدی، نسبت به مراكز درمانی كه فاقد مدیریت تفكیك پسماندها هستند، بسیار كمتر است. شوربختانه به دلیل نهادینه نشدن فرهنگ تفكیك اجزاء پسماند در مبداء تولید و عدم درك این مسئولیت توسط مدیران مراكز درمانی، میزان تولید پسماندهای بیمارستانی در كشورمان، رقم بسیار بالایی بوده به طوری كه در سال‌های اخیر با توجه به رشد فزاینده آن، ‌شهر­های بزرگ كشور را دچار بحران نموده است(شجاعی، 1383).