:

در طی 50 سال اخیر، سرطان بیضه شایع ترین سرطان موثر بر مردانی است که در سن باروری قرار دارند(Bray et al, 2006)، اما در صورت تشخیص زود هنگام، این بیماری قابل معالجه و درمان می باشد. شیمی درمانی بین المللی سرطان، برای اولین بار در سال 1955 آغاز گردید. در آن زمان تنها یک داروی ضد سرطان به نام (نیتروژن موستاد) وجود داشت اما امروزه هزاران داروی موثر و جدید کشف شده اند و افزون بر 10 هزار نفر با شیمی درمانی نجات می یابند. آمار مرگ و میرهای ناشی از سرطان در کشورهای آسیایی و افریقایی چندین برابر آمریکا و اروپا است.

برخی از داروهایی که در شیمی درمانی سرطان به صورت قرص یا آمپولهای متعدد و سایر ترکیبات به کار می روند عبارتند از : متاتروکسات، وین کریستین، آدریا مایسین، پردنیزولون، بلئومایسین، مرکاپتوپیرین، دائنوروبی سین، آسپاراژنیاز، سیکلوفسفامید، بوسولفان، سیس 

خرید متن کامل این پایان نامه در سایت nefo.ir

  پلاتین، کلرامبوسیل، 5- فلورواوراسیل، فلوتامید، اینترفرونها، میتوتان، میتومیسین، اینترلوکینها و … غربالگری فراورده های میکروبی منجر به کشف تعدادی از ترکیبات مهار کننده رشد و خاصیت مفید بودن آنها در شیمی درمانی سرطان شده است. بسیاری از این آنتی بیوتیک ها از طریق بر هم کنش با بازهای خاص و مهار سنتز DNA، RNA یا هردو، سبب شکست در زنجیر DNA و تداخل با همانندسازی سلول می شوند. اکثر آنتی بیوتیک های ضد تومور که در حال حاضر در آزمایشات بالینی استفاده میگردند، از سویه های مختلف استرپتومایسیس تولید می شوند که شامل آنتراسیکلین ها، بلئومایسین و میتومایسین می باشند.

تجویز همزمان بلئومایسین، اتوپوزید و سیس پلاتین(BEP)   عمر مبتلایان به سرطان بیضه را تا 5 سال افزایش میدهد(Robinson et al, 2007) بلئومایسین آنتی بیوتیکی کموتراپیک است که در درمان‌ سرطان‌ بیضه، سلولهای‌ سنگفرشی‌ سر و گردن‌، گلو، سرویكس‌، پوست و كلیه‌ کاربرد دارد. این‌ دارو همچنین‌ ممكن است‌ در افوزیونهای‌ بدخیم‌ پریتونئال‌ وپلورال‌ و در درمان‌ لنفوم‌ هوچكینی‌ وغیرهوچكینی‌ موثر باشد. این دارو یک پپتید کوچک است که حاوی یک ناحیه اتصال به DNA و در انتهای مخالف آن دارای یک رشته متصل شونده به آهن است. با اتصال به DNA سبب شکست در یک یا هر دو رشته DNA گشته و به دنبال آن باعث ایجاد رادیکال های آزاد و مهار بیوسنتز DNAمی شود. به علت اکسید شدن کمپلکس  DNA- بلئومایسین-Fe(II) رشته DNA، قطعه قطعه گشته و در نهایت سبب ناهنجاری کروموزومی می شود. این دارو یک عامل اختصاصی جهت چرخه سلولی است و سبب توقف سلولها در فاز G2می شود(دهپور، 1388).