دیرى نپایید كه برخى اطرافیان پیامبر(ص) با توطئه هایى از پیش مهیّا شده مسیر هدایت و راهبرى را پس از رحلت ایشان منحرف ساختند، دروازه مدینه علم را بستند و مسلمانان را در تحیّر و سردرگمى قرار دادند. آنان از همان آغازین روزهاى حكومتشان، با منع كتابت احادیث نبوى، جعل احادیث، القاى شبهات و تدلیس و تلبیس هاى شیطانى، حقایق اسلام را كه همچون آفتاب جهان تاب بود پشت ابرهاى سیاه شكّ و تردید قرار دادند. بدیهى است كه على رغم همه توطئه ها، حقایق اسلام و سخنان دُرَرْبار پیامبر(ص)، توسّط امیر مؤمنان على(ع)، اوصیاى آن بزرگوار و جمعى از اصحاب و یاران باوفا، در طول تاریخ جارى شده و در هر برهه اى از زمان، به نوعى جلوه نموده است. آنان با بیان حقایق، دودلى ها، شبهه ها و پندارهاى واهى شیاطین و دشمنان اسلام را پاسخ داده و حقیقت را براى همگان آشكار ساخته اند. در این راستا، نام سپیده باورانى همچون شیخ مفید(ره)، سیّد مرتضى(ره)، شیخ طوسى(ره)، خواجه نصیر(ره)، علاّمه حلّى(ره)، قاضى نوراللّه(ره)، میر حامد حسین(ره)، سیّد شرف الدین(ره)، امینى(ره) و… همچون ستارگانى پرفروغ مى درخشد. چرا كه اینان در مسیر دفاع از حقایق اسلامى و تبیین واقعیّات مكتب اهل بیت(ع)، با زبان و قلم، به بررسى و پاسخ گویى شبهات پرداخته اند. زحمات بی شائبه این بزرگان در تبیین معارف حقه تشیع و اثبات ادله عقلی امامت و ولایت و تشریح ادله نقلی شامل آیات و روایات و نیز پاسخ به شبهات و ایرادات برخی از اهل سنت ستودنی است.

   تعریف و محدوده مسأله 

خرید متن کامل این پایان نامه در سایت nefo.ir

بحث در امامت در دو مقام مطرح است ابتدا در امامت عامه كه بحث از امكان و ضرورت وجود جانشین برای پیامبر اكرم(ص) است و مقام دیگر در امامت خاصه است یعنی بحث در اثبات امامت بلافصل حضرت علی بن ابیطالب(ع)؛ ادله در این باب شامل ادله عقلی و نقلی است كه ادله نقلی خود به دو دسته آیات و روایات تقسیم می گردد. در میان آیاتی كه امامت خاصه را اثبات می كنند آیات صادقین، مباهله و نجم به چشم می خورند. محدوده این مسئله علم كلام است كه برای تبیین آن از منابع تفسیری نیز بهره برده شده است. از مشخصه های خاص این تحقیق پاسخ به شبهات ابن تیمیه[1] در كتاب منهاج السنه، امامت در پرتو نصوص تألیف فیصل نور و كتاب اصول مذهب شیعه الاثنی عشریه تألیف دكتر ناصرالدین قفاری است.

[1] احمد بن عبد الحلیم، بن تیمیه حرانى، در ماه ربیع الاول سال 661 ه.ق.، 5 سال پس از سقوط عاصمه خلافت عباسى در بغداد در یكى از نقاط شام به نام حران دیده به جهان گشود و تا 7 سالگى در آن سرزمین زندگى كرد، ولى بخاطر حمله سپاه مغول، خانواده وى مجبور به جلاى وطن شد و رحل اقامت در شهر شام افكند. پدر او روحانى حنبلى مذهب بود كه در عقاید و فقه از مذهب‏ احمد بن حنبل‏ پیروى میكرد، از این جهت فرزند خود را به مدارس‏حنابله‏ فرستاد تا فقه حنبلى را فرا گیرد.