سرطان

سرطان[1] شامل گروه بزرگ و ناهمگنی از بیماری‌هاست که با تکثیر کنترل نشده سلول‌ها مشخص می‌شود (Alipoor A. and Noorbala A.A, 2004). برخی محققین، سرطان به معنی تقسیم کنترل نشده سلول‌ها را معادل بیماری که پایان طبیعی یک موجود چند سلولی باشد، نمی‌دانند. سرطان به این علت ایجاد می‌شود که سلول‌های سوماتیک تغییرات ژنتیکی را کسب می‌کنند که به آن‌ها شش ویژگی زیر را نسبت می‌دهند:

• توانایی همانند سازی به‌طور نامحدود

• عدم وابستگی به سیگنال‌های خارج سلولی

• عدم حساسیت به سیگنال‌های بازدارنده رشد خارج سلولی

• توانایی در پیش­گیری از وقوع آپوپتوزیس 

  خرید متن کامل این پایان نامه در سایت nefo.ir

   

• توانایی توده­ای از سلول‌های این چنینی در راه اندازی فرآیند رگ­زایی

• توانایی در حمله به بافت‌ها و ایجاد تومورهای ثانویه (Strachan and Read, 2011)

از آنجا که دستگاه ایمنی بدن در کنترل تومور، پیشگیری از پیشرفت و گسترش متاستاتیک تومور نقش مهمی ایفا می­کند، عوامل روان­شناختی[2] که با ایمنی بدن در ارتباط هستند نیز اهمیت بالقوه­ای در شیوع و پیشرفت سرطان دارند (Alipoor A. and Noorbala A.A, 2004)

به‌منظور تقسیم­بندی و افتراق انواع سرطان­ها، معیارهای متفاوتی ارائه گردیده است که منجر به ارائه الگوهای مختلفی گردیده است (Oommenو همکاران, 2008،Le Galesو همکاران, 1999). متناسب با این الگوها شیوه درمان نیز در انواع سرطان متفاوت خواهد بود (Mrakotskyو همکاران, 2011،Sirventو همکاران, 2011).

از 12400 مورد سرطان جدید در ایالات متحده در یک سال، 1% به کودکان 19 ساله و کمتر اختصاص داشته است. علی­رغم تمام پیشرفت علم هنوز سرطان­های بدخیم دومین عامل مرگ و میر کودکان (6/10%) را تشکیل می‌دهد اگرچه اغلب کودکان مبتلا به سرطان از بیماری خود و درمان­های مربوطه جان سالم بدر می­برند، لیکن پیامد­های طولانی مدت ناشی از درمان عوارض دیررس و همچنین عفونت­های میکروبی حاصله از درمان، امروزه کانون تحقیقات و مطالعات دانشمندان است (Berman ER, 2004).

توزیع و پراکندگی هیستولوژیک[3] و نیز پیش­آگهی[4] سرطان­ها در کودکان به شکل قابل توجهی با بزرگ‌سالان متفاوت می­باشد به‌طوری‌که لوسمی[5]، لنفوم[6]، سرطان مغز[7] و سارکوما[8] در کودکان شایع­تر است. به‌طور کلی سرطان­های لنفوهماتوپویتیک 44%، سرطان­های دستگاه عصبی 29%، سرطان­های بافت همبندی 10%، سرطان­های بافت­های جنینی[9] 12% و 5% باقی­مانده را سایر سرطان­های اطفال تشکیل می­دهند. درمان کودکان مبتلا به سرطان از پیچیده­ترین مساعی در طب اطفال است به‌طوری‌که درمان با اشعه[10] (رادیوتراپی)، شیمی درمانی[11] (کموتراپی) و جراحی اگرچه سودمند می­باشند، لیکن اثرات نامطلوب بر رشد و تکامل کودک داشته و گاهی اوقات سبب ایجاد عوارض دیررس در اطفال می­گردد (Berman ER, 2004)