بررسی روش بی حسی ناحیه ای داخل استخوانی در سگ |
: بیحسی ناحیهای داخل استخوانی دارای سه خصوصیت بیهوشی عمومی شامل بیدردی، شلی عضلانی و بیحرکتی بوده، خطرات بیهوشی عمومی را نداشته و در مواقع اورژانس و عدم دسترسی به عروق نیز استفاده میشود.
هدف: بررسی بیدردی حاصل از این روش، ارزیابی درصد موفقیت اجرایی روش و ارزیابی عوارض جانبی موضعی و سیستمیک این روش بود.
روشکار: بیست قلاده سگ نر سالم از نژاد مخلوط با محدوده سنی 6 ماهه تا 3 ساله به شکل تصادفی انتخاب شدند. به صورت تصادفی ده قلاده از آنها در گروه تیمار و 10 قلاده نیز در گروه شاهد قرار گرفته و کاری روی گروه شاهد انجام نشد. ابتدا گروه تیمار تحت القاء آرامبخشی توسط داروهای آسپرومازین مالئات و میدازولام هیدروکلراید قرار گرفتند. بیحسی موضعی در پوست و ضریع استخوان صورت گرفته و با استفاده از مته سوراخی جهت تزریق در یک کورتکس متافیز استخوانهای زندزبرین و یا درشتنی ایجاد شده و 4 میلیلیتر لیدوکائین هیدروکلراید 1% در مغز استخوان تزریق شد. تورنیکت در بالای مفصل بالایی استخوان بسته شده و لیدوکائین 25/0% یا 5/0% با دوز 5 میلیگرم بر کیلوگرم وزن بدن داخل مغز استخوان تزریق شد. آزمایش بیدردی با ایجاد سوراخی به عرض 5 میلیمتر در دیافیز استخوان صورت گرفت. ارزیابی بیدردی توسط نظارت چشمی رفتار حیوان به روش Numerical rating scale صورت گرفته و همزمان تعداد ضربان قلب اندازهگیری شد. ارزیابی مسمومیت با لیدوکائین تا 30 دقیقه پس از باز کردن تورنیکت صورت گرفته و ارزیابی وقوع استئومیلیت توسط رادیوگرافی 14 روز بعد انجام شد.
نتیجه: در مقایسه ضربان قلب گروه شاهد با گروه تیمار در مراحل اجرای آزمایش اختلاف معنی داری مشاهده شد که به شکل افزایش در گروه تیمار به دلیل اثر داروی آرامبخش بود (P<0.05). مقایسه ضربان قلب گروه تیمار در زمان آرامبخشی با مراحل مختلف اجرای روش در همین گروه، تنها بیانگر افزایش معنی دار در زمان ایجاد سوراخ تزریق است (P<0.05). درصد درد گزارش شده توسط ناظر در هنگام ایجاد سوراخ تزریق، تزریق بیحسی اولیه، تزریق بیحسی اصلی و تست بیدردی با مته در حیواناتی که نمره درد بیشتر از صفر داشتند به ترتیب 80، 40، 30 و صفر درصد بوده و باز کردن تورنیکت تا 30 دقیقه بعد آن در هیچ یک از موارد، مسمومیتی را نشان نداد. درصد موفقیت اجرای روش 90% و درصد وقوع استئومیلیت تا 2 هفته بعد از اجرای روش 6% بود. این روش راحت، سریع و با عوارض جانبی کمی بوده، بیدردی 100% در اندام حرکتی ایجاد کرده و با وجود اینکه مته پنجرهای به قطر 5 میلیمتر در کورتکس استخوان ایجاد میکند، حیوان دردی احساس نمیکند.
فصل اول: طرح مسئله
1-1- بیان مسئله
خرید متن کامل این پایان نامه در سایت nefo.ir
پدیدهای که توسط وندل هولمز درسال 1846 به نام واژه ی بیهوشی[1] بیان شد، ایجاد برگشت پذیر بیدردی را در بیمار توصیف میکند. بیهوشی پدیدهای تجربی است و بر اساس پیشرفت علم و تکنولوژی گسترش پیدا کرده است و علاوه بر این خصوصیات یک هنر را داراست (Clarke and Trim 2013). امروزه دستیابی به روشهای جدید بیهوشی برای تأمین نیازهای مختلف و جدید بیماران و متخصصان و همچنین رفع مشکلاتی که در انجام بیهوشی وجود داشته، چالشی دائمی برای محققان محسوب میشود. در حال حاضر به علت خطرهای بیهوشی عمومی و مسائلی که قبل و بعد از آن (مثل پرهیز غذایی) باید رعایت شود، استفاده از روشهای جایگزین به جای بیهوشی عمومی امری بدیهی است (Clarke and Trim 2013). بیهوشی عمومی به دو دسته تزریقی و استنشاقی تقسیم شده که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارا میباشند. بیهوشی تزریقی دارای مزایای تجویز آسان و القاء سریع بوده و دارای معایب تجمع در بدن و عدم کنترل عمق بیهوشی پس از تجویز دارو میباشد. بیهوشی استنشاقی دارای مزایای کنترل عمق بیهوشی و باز بودن مسیر هوایی ودارای معایب وسایل و داروهای پیچیده و گران قیمت است (Tranquilli, Thurmon et al. 2013). جراحی بر روی اندام حرکتی حیوانات کوچک جزء جدایی ناپذیر از جراحیهای حیوانات کوچک است که مراجعات زیادی از کل موارد ارجاعی به بیمارستانها را شامل میشوند و یکی از موارد اصلی آن تصادفات است. بدیهی است که اجرای این اعمال جراحی نیاز به روشهای مناسب القاء بیهوشی و بیدردی دارد (Slatter 2003).
القاء بیهوشی ناحیهای در اندام حرکتی حیوان با استفاده از روش تزریق داخل استخوانی مادهی بیحسی موضعی با کمک مسدود کردن جریان خون در ناحیهی ابتدایی اندام حرکتی به وسیلهی تورنیکت را روش بیهوشی ناحیهای داخل استخوانی گویند (Waisman, Roffman et al. 1995). بیهوشی ناحیهای اندام حرکتی یکی از روشهای بیهوشی است که فقط اعصاب محیطی را تحت تأثیر قرار میدهد و تأثیری بر هوشیاری بیمار ندارد، ولی دارای سه خصوصیت بیهوشی عمومی شامل بیدردی، شلی عضلانی و بیحرکتی در موضع بیهوشی است (Tranquilli, Thurmon et al. 2013). بیهوشی ناحیهای داخل استخوانی روش پذیرفته شده و مفید برای بیهوشی در جراحیهای اندام حرکتی انسان، به خصوص جراحیهای ارتوپدی است.این روش به خصوص در مورد جراحیهای اورژانسی و جراحیهای انتخابی اندام حرکتی، بیمارانی که پرهیز غذایی داده نشدهاند و در موارد دیگر جراحی اندام حرکتی که القاء بیهوشی عمومی ممکن نیست یا خطرناک است دارای اهمیت ویژه است وتوصیه میشود. همچنین بیهوشی ناحیهای ایجاد شده در روش داخل استخوانی در انسان 100% بوده است (Waisman, Roffman et al. 1995).
در بیماران اورژانسی مبتلا به شوک و تشنج و جراحیهای اضطراری مانند بیماران تصادفی و موارد سوختگی که بر اثر کلاپس عروق، کوچک بودن بیش از حد عروق، ترومبوز و موارد دیگر که دسترسی به عروق آنها امکان پذیر نبوده یا نیاز به اتلاف زمان زیادی دارد، روش تزریق داخل استخوانی میتواند کمک کننده باشد (Orlowski, Porembka et al. 1990; Boucek and El Magd 2006). در بحث اطفال وکودکان در موارد طبیعی و اورژانس به دلیل کوچک بودن عروق، سختی یا عدم دسترسی به عروق یکی از روشهای اصلی القاء بیهوشی در آنها روش داخل استخوانی میباشد و این روش به طور کامل جایگزین روش بیرون آوردن عروق به روش جراحی[2] دراطفال و حیوانات شده است (Stewart and Kain 1992; Haas 2004; Engle 2006; Neuhaus, Weiss et al. 2010).
روش تزریق داخل استخوانی اولین بار توسط دکتر درینکر در سال 1922 در دانشگاه هاروارد کشف شد (Stewart and Kain 1992; Tobias and Ross 2010). روش تزریق داخل استخوانی یک روش مناسب است که با استفاده از وارد کردن سرسوزن به فضای مغز استخوان، مایعات و داروها به وسیله سینوزوئیدها به ورید مرکزی استخوان داخل شده و با سرعتی برابر با روش تزریقی داخل رگی به گردش خون عمومی جذب می شوند (Orlowski, Porembka et al. 1990; Piermattei, Flo et al. 2006; Sarrafzadeh-Rezaei, Dalir-Naghadeh et al. 2008). بر خلاف تصور روش تزریق داخل استخوانی مطمئن و مشکلات و عوارض جانبی آن با درصد وقوع پایینتر درمقایسه با روش داخل رگی است (Stewart and Kain 1992; Waisman, Roffman et al. 1995; Tobias and Ross 2010). علاوه بر این بیهوشی ناحیهای داخل استخوانی در انسان کمترین اثر را بر سیستم قلب و عروق و تنفس داشته است و اجرای این روش در بعضی موارد سریعتر از روش داخل رگی صورت می گیرد (Waisman, Roffman et al. 1995; Sarrafzadeh-Rezaei, Dalir-Naghadeh et al. 2008).
2-1- مروری بر سابقه تحقیق
با توجه به جستجوهای بعمل آمده تاکنون تحقیق قابل ذکری در این زمینه در دامپزشکی انجام نشده است.
– صدیقی و همکاران در سال 1380 با مقایسه القای بیهوشی به دو روش وریدی و داخل استخوانی توسط ترکیب دیازپام-استیل پرومازین-کتامین در 16 قلاده سگ نشان دادند تفاوت معنی داری بین ضربان قلب و تعداد تنفس دو گروه مشاهده نشد. میزان تضعیف رفلکسهای بیهوشی و شروع اثر داروهای بیهوشی نیز در هر دو گروه مشابه بود. تعداد نوتروفیلها 3روز پس از آزمایش بیشتر از گروه وریدی بود. همچنین براساس رادیوگرافهای تهیه شده در روز 14 پس از تزریق در 3 مورد اسکلروز و افزایش دانسیته در محل تزریق مشاهده شد که تغییرات فوق را میتوان حاصل از آماس مختصر و تحریک بافت استخوانی نسبت به روش وریدی دانست. در مجموع روش مایع درمانی و بیهوشی به طریق داخل استخوانی با استفاده ترکیبات دارویی به کار رفته در این تحقیق، روشی مطمئن و مناسب بوده و در مقایسه با روش داخل وریدی دارای اثرات سوء و جانبی نمیباشد (Sedighi 2001).
– وایزمن و همکاران در سال 1995 با اجرای روش بیهوشی ناحیه ای داخل استخوانی در جراحی ارتوپدی 109 بیمار (انسان) به روشهای فیکس داخل استخوانی و دیگر روشهای ارتوپدی در اندام حرکتی بالایی و پایینی نشان دادند که در 106 بیمار بیهوشی به مقدار 100% و عالی بوده است و در 3 بیمار نیز به علت اجرای اشتباه تکنیک بیهوشی کافی ایجاد نشده است. همچنین مقدار لیدوکائین در پلاسما بعد از آزاد کردن تورنیکت زیر مقادیر سمی بوده است. همچنین اجرای این روش تحت شرایط آسپسی روش راحت و سریع و بدون مشکلات و پیچیدگیهای موضعی و سیستمیک بوده است (Waisman, Roffman et al. 1995).
فرم در حال بارگذاری ...
[جمعه 1400-05-15] [ 03:53:00 ب.ظ ]
|